conciliatus
Latin
Étymologie
- Déverbal de concilio, dérivé de conciliatum, avec le suffixe -us, -us.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | conciliatus | conciliatūs |
| Vocatif | conciliatus | conciliatūs |
| Accusatif | conciliatum | conciliatūs |
| Génitif | conciliatūs | conciliatuum |
| Datif | conciliatūi ou conciliatū |
conciliatibus |
| Ablatif | conciliatū | conciliatibus |
conciliatus \Prononciation ?\ masculin
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | conciliatus | conciliată | conciliatum | conciliatī | conciliatae | conciliată |
| Vocatif | conciliate | conciliată | conciliatum | conciliatī | conciliatae | conciliată |
| Accusatif | conciliatum | conciliatăm | conciliatum | conciliatōs | conciliatās | conciliată |
| Génitif | conciliatī | conciliatae | conciliatī | conciliatōrŭm | conciliatārŭm | conciliatōrŭm |
| Datif | conciliatō | conciliatae | conciliatō | conciliatīs | conciliatīs | conciliatīs |
| Ablatif | conciliatō | conciliatā | conciliatō | conciliatīs | conciliatīs | conciliatīs |
conciliatus \Prononciation ?\
- Participe passé de concilio.
Références
- « conciliatus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.