glossematicus
Latin
Étymologie
- Apparenté à glossema (« mot rare »), du grec ancien γλωσσηματικός, glôssêmatikós.
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | glossematicus | glossematică | glossematicum | glossematicī | glossematicae | glossematică |
| Vocatif | glossematice | glossematică | glossematicum | glossematicī | glossematicae | glossematică |
| Accusatif | glossematicum | glossematicăm | glossematicum | glossematicōs | glossematicās | glossematică |
| Génitif | glossematicī | glossematicae | glossematicī | glossematicōrŭm | glossematicārŭm | glossematicōrŭm |
| Datif | glossematicō | glossematicae | glossematicō | glossematicīs | glossematicīs | glossematicīs |
| Ablatif | glossematicō | glossematicā | glossematicō | glossematicīs | glossematicīs | glossematicīs |
glossematicus \Prononciation ?\
- (Linguistique) Rare, en parlant d’un mot.
Dérivés dans d’autres langues
- Anglais : glossematic
- Espagnol : glosemática
- Français : glossématique
- Italien : glossematica
Références
- « glossematicus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.