instructus
Latin
Étymologie
- Déverbal de instruo, dérivé de instructum, avec le suffixe -us, -us.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | instructus | instructūs |
| Vocatif | instructus | instructūs |
| Accusatif | instructum | instructūs |
| Génitif | instructūs | instructuum |
| Datif | instructūi ou instructū |
instructibus |
| Ablatif | instructū | instructibus |
instructus \Prononciation ?\ masculin
- Arrangement, apprêt.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
- Attirail.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | instructus | instructă | instructum | instructī | instructae | instructă |
| Vocatif | instructe | instructă | instructum | instructī | instructae | instructă |
| Accusatif | instructum | instructăm | instructum | instructōs | instructās | instructă |
| Génitif | instructī | instructae | instructī | instructōrŭm | instructārŭm | instructōrŭm |
| Datif | instructō | instructae | instructō | instructīs | instructīs | instructīs |
| Ablatif | instructō | instructā | instructō | instructīs | instructīs | instructīs |
instructus \Prononciation ?\
- Participe passé de instruo.
Références
- « instructus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.