irtú
Kotava
Étymologie
- Racine inventée arbitrairement[1].
Verbe
| Personne | Présent | Passé | Futur |
|---|---|---|---|
| 1re du sing. | irtú | irtuyú | irtutú |
| 2e du sing. | irtul | irtuyul | irtutul |
| 3e du sing. | irtur | irtuyur | irtutur |
| 1re du plur. | irtut | irtuyut | irtutut |
| 2e du plur. | irtuc | irtuyuc | irtutuc |
| 3e du plur. | irtud | irtuyud | irtutud |
| 4e du plur. | irtuv | irtuyuv | irtutuv |
| voir Conjugaison en kotava | |||
- Avoir bon dos, jouer le bouc émissaire quant à.
Prononciation
- France : écouter « irtú [irˈtu] »
Références
- « irtú », dans Kotapedia
- Selon l’argumentaire développé par l’initiateur du kotava, cette langue ne tire pas des autres langues son vocabulaire.
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.