mitat
: mitât
Occitan
Étymologie
- Du latin medietas.
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| mitat \miˈtat\ |
mitats \miˈtats\ |
mitat [miˈtat] (graphie normalisée) féminin
- (Languedocien) Moitié.
Variantes
- meitat (Limousin), (Auvergnat), (Vivaro-alpin)
Prononciation
- Béarn (Occitanie) : écouter « mitat [mi'tat] »
Références
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage
- Christian Laux, Dictionnaire occitan-français (Laux), Institut d’Estudis Occitans, 2001, ISBN 978-2-85910-300-7 → Consulter en ligne
- Josiane Ubaud, Diccionari ortografic, gramatical e morfologic de l’occitan segon los parlars lengadocians, Trabucaire, 2011, ISBN 978-2-84974-125-2
- Frédéric Mistral, Lou Tresor dóu Félibrige ou Dictionnaire provençal-français embrassant les divers dialectes de la langue d’oc moderne, 1879 (sous mita).
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.