oblativus
Latin
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | oblativus | oblativă | oblativum | oblativī | oblativae | oblativă |
| Vocatif | oblative | oblativă | oblativum | oblativī | oblativae | oblativă |
| Accusatif | oblativum | oblativăm | oblativum | oblativōs | oblativās | oblativă |
| Génitif | oblativī | oblativae | oblativī | oblativōrŭm | oblativārŭm | oblativōrŭm |
| Datif | oblativō | oblativae | oblativō | oblativīs | oblativīs | oblativīs |
| Ablatif | oblativō | oblativā | oblativō | oblativīs | oblativīs | oblativīs |
oblativus \Prononciation ?\
- Volontaire, qui s'offre de soi-même.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Références
- « oblativus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.