solitus
Latin
Étymologie
- Participe passé adjectivé de soleo (« avoir l'habitude, être habitué »).
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | solitus | solită | solitum | solitī | solitae | solită |
| Vocatif | solite | solită | solitum | solitī | solitae | solită |
| Accusatif | solitum | solităm | solitum | solitōs | solitās | solită |
| Génitif | solitī | solitae | solitī | solitōrŭm | solitārŭm | solitōrŭm |
| Datif | solitō | solitae | solitō | solitīs | solitīs | solitīs |
| Ablatif | solitō | solitā | solitō | solitīs | solitīs | solitīs |
solitus \Prononciation ?\
Antonymes
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | solitus | solită | solitum | solitī | solitae | solită |
| Vocatif | solite | solită | solitum | solitī | solitae | solită |
| Accusatif | solitum | solităm | solitum | solitōs | solitās | solită |
| Génitif | solitī | solitae | solitī | solitōrŭm | solitārŭm | solitōrŭm |
| Datif | solitō | solitae | solitō | solitīs | solitīs | solitīs |
| Ablatif | solitō | solitā | solitō | solitīs | solitīs | solitīs |
solitus \Prononciation ?\
- Participe passé de soleo.
Références
- « solitus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.