cantilena
Italien
Étymologie
- Du latin cantilena.
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| cantilena \Prononciation ?\ |
cantilene \Prononciation ?\ |
cantilena \Prononciation ?\ féminin
Latin
Étymologie
- De cantilo (« chantonner, fredonner »).
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | cantilenă | cantilenae |
| Vocatif | cantilenă | cantilenae |
| Accusatif | cantilenăm | cantilenās |
| Génitif | cantilenae | cantilenārŭm |
| Datif | cantilenae | cantilenīs |
| Ablatif | cantilenā | cantilenīs |
cantilena \Prononciation ?\ féminin
Références
- « cantilena », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.