manducator
Latin
Étymologie
- De manducatus avec le suffixe -or.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | manducator | manducatorēs |
| Vocatif | manducator | manducatorēs |
| Accusatif | manducatorem | manducatorēs |
| Génitif | manducatoris | manducatorum |
| Datif | manducatorī | manducatoribus |
| Ablatif | manducatorĕ | manducatoribus |
manducator \Prononciation ?\ masculin
Apparentés étymologiques
Dérivés dans d’autres langues
- Français : manducateur
Références
- « manducator », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.